hoşçakal güzelim...

"there walks a lady we all know,

who shines white light and wants to show

how everything still turns to gold"

Yaşamın bir hak değil rastlantı olması ne kadar kötü bir gerçek. Eğer böyle olmasaydı o yaşardı. Çünkü yaşamayı hak eden biriydi. Güzellikleri takdir edebilen, zihnini ve ruhunu değiştirmekten korkmayan, düşüncelerinin gerektirdiği adımları cesaretle atabilen insanlar yaşamın hakkını veren insanlardır. Duygu bu insanlardandı.

Bir gece yarısı denizi izlemekle yetinmeyip kendini çırılçıplak yüzmeye bıraktığında kimse şaşırmadı.

“Duygu işte…” Onu tanıyan herkes en az bir kez gülümsedi. Duygu bir eylem yapmadı, bir şeyleri protesto etmek için soyunmadı, kimseye bir şey kanıtlamaya çalışmadı. O sadece “öyle istedi” ve “öyle yaptı”. Karşısında polisleri ve kameraları bulduğunda bir Bertolucci karakteri gibi en ufak bir tereddüt göstermeden, kendini saklamadan, telaşa düşmeden, utanmadan çırılçıplak ayakta durdu.

“Siz üzerindeki bu giysiler olmadan insan değil misiniz?”

O giysilerin arkasına saklanıp cinayet işleyenler, işkence yapanlar, tecavüz edenler yine o giysilerin arkasına saklanıp tüm bunlar yüzünden kahraman ilan edilenlerin çoğu gerçek bir çıplak bir kadını ancak para, nikah ya da şiddet yoluyla görebilirler. Bu üçünü birden kullansalar bile tırnağına dokunamayacakları bu kadının çıplaklığını, üstelik de çıplaklığından utanmamasını açıklamak için başka bir kategori lazımdı. “Gerekirse seni tedavi de ettiririz.” Öyle ya eski bir numaradır bu; kelepçe olmazsa deli gömleği…Herkesi hapsedecek bir yer, herkesi tıkacak bir kategori bulunur elbet.

Elbette ki bayağılık, çiğlik, çirkinlik saçarak çarklarını döndürenler bu fırsatı kaçırmadılar. Onlar için “Çıplak bir kadın” asla sadece çıplak bir kadın olmadı çünkü tıklanacak memeler, resim altına yapılacak yorumlar dolaylı da olsa para demektir. Bu salyaların ölüm karşısında bile zerre kadar saygıyı esirgemek bir yana daha da çok saçılması, o resimlerden dolayı kaybettikleri onca davadan hiç bahsetmeyip basmakalıp bir “alkolik, ilgi yoksunu, kişilik sorunları olan kayıp genç” stereotipi çizme çabası ve yine o resimler, mutlaka o resimler.

“Ben özgürüm”

Demişti di mi? Dün o resimlerin altına “özgürsen ben de sana tecavüz etmekte özgürüm o zaman” yazarak yorum yaptığını sananlar, bugün “kendi düşen ağlamaz” diyerek metafor parçalıyorlar. İçinde iyiden güzelden yana bir kırıntı bile olmayanların özgürlüğü sadece kötülüğün serbest kalmasıdır. Ne adaletsiz ki onlar yaşamaya tüm çirkinlikleriyle devam ediyorlar.

“Bir insanın giysilerini çıkarması bu kadar mı sorun olur?”

Giysilerinden başka bir şeyi olmayanlar için olur işte. Kurallarını, yasalarını, düzenlerini tüm çürümüşlüğü ve akıl dışılığıyla olduğu gibi koruma saplantısında olanlar için olur. Ve o zaman üniformalara karşı çıplaklık, çirkinliğe karşı güzellik, çürümüşlüğe karşı tazelik, katılığa karşı değişim, korkuya karşı cesaret, somurtkanlığa karşı coşku, yasaklara ve kurallara karşı ise doludizgin yaşam olur. Ancak o zaman bir çıplak kadın, “sadece bir çıplak kadın” olur.

Tüm çıplaklığın, cesaretin, yeteneğin, güzelliğin, coşkunla, o güzel aklınla, yürekli yüreğinle yaşamayı sonuna kadar hak ediyordun sen. Ne kadar iddiasız, ne kadar da mütevaziydin bunca değer taşıyor olmana karşın. Ardından herkes söz birliği etmiş gibi “kendinden başka kimseye zararı dokunmadı ” dedi. Hafızamı zorladım ve incittiğin, kızdırdığın kimseyi hatırlamadığımı fark ettim. İncinmekten, yaralanmaktan, değişmekten korkmadan ama kimseyi incitmeden kucakladığın yaşama o kadar yakışıyordun ki birçoğumuz ölümünün gerçekliğini hala kavrayamıyoruz.

Ama dünya dönmeye devam edecek. Bir gün gelecek ve artık ağlamayacağız. Hepimiz kredi kartı ekstresi öder olduk, kimimiz birilerini işten çıkardı, bazılarımız kendimizi daha büyük toplamlar üzerinden var etmeye çalıştı. Aynada kırışıklarımızı saydık, bazılarımız her sabah tartıldık, düzenli ilaçlar kullanmaya başladık. İnanmadıklarımıza inanmaya, inandıklarımıza inanmamaya ama hep daha az inanmaya başladık. Bazılarımız aramaya, bazılarımız bulduğumuzu sanmaya devam ettik. Her gün biraz daha ciddi, daha soğuk, daha mutsuz, daha yorgun bir ortalamaya düştük. Değişmeye, dönüşmeye, düşmeye, çıkmaya, uğraşmaya, çalışmaya, bıkmaya, belki daha az ağlamaya ama mutlaka daha az gülmeye devam edeceğiz.

Kimimiz birazcık daha, kimimizse biraz daha uzun süre boyunca yaşlanacağız. Ama sen hep 27 yaşında kalacaksın, kimimizin aklında simsiyah saçlı bembeyazlığınla, kimimizin aklında sahnede upuzun sarı saçlarınla ama her zaman böyle gencecik, böyle yürekli, böyle coşku dolu, böyle yaşama hazır, böyle yaşama yakışan halinle. Ama zaten sen hep böyle kalacaktın… belki seni tanımayan kimse inanmaz buna ama öyle kalacaktın.